Έβλεπα πάλι σήμερα φωτογραφίες από τις μέρες τις γιορτινές που πέρασαν.
Άφησαν όμορφες αναμνήσεις στη μνήμη και στην ψυχή
και οι εικόνες που αποτυπώνονται στη μνήμη μας- και στις μνήμη του κινητού- τις επαναφέρουν στη σκέψη μου…
Ξεχώρισα κάποιες από τις μέρες τις βροχερές ,που μάς έφεραν κοντά στην υγρή φύση
και με έκαναν να αγαπήσω τη βροχή, την ομίχλη και το τοπίο, που έμοιαζε περισσότερο φθινοπωρινό παρά χειμωνιάτικο.
Λένε πως όσοι αγαπούν τη βροχή μπορούν να χαίρονται περισσότερο τη ζωή, λόγω των ευαίσθητων αισθήσεών τους.
Οι μέρες του εγκλεισμού, πάντως, μας έφεραν ακόμη πιο κοντά στην εξοχή, που την νιώσαμε ως διέξοδο αλλά και ως καταφύγιο.
.
.
Ομιχλώδες τοπίο με καταπράσινα σταροχώραφα- εικόνα ελπίδας και υπόσχεσης.
Ο κύκλος της φύσης συνεχίζεται απτόητος, αφημένος ολότελα στα χέρια του Δημιουργού
.
Το ξυλάκι αυτό είναι μια γεφυρούλα για τα μυρμήγκια, για να περάσουν με ασφάλεια απέναντι.
Πόσα μπορούν να σκεφτούν τα παιδιά μέσα στο παιχνίδι τους! Πόσα ευγενικά αισθήματα μπορούν να εκφράσουν!
.
.
Ταξιδεύει το ξερό πλατανόφυλλο, γίνεται βαρκούλα και παίρνει μαζί της όνειρα παιδικά για ταξίδια μακρινά.
.
Πλέον τα παιδιά περιμένουν με λαχτάρα να δουν χιόνι!
Με ευχές για όμορφες στιγμές!
Με την αγάπη μου,
15/1/2021
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 