.
.
Απόηχος Δεκαπενταυγούστου
οι Παρακλήσεις που ψελλίζουν τα χείλη μας.
Οι Χαιρετισμοί Σου, όταν ψάλλουμε το «Χαίρε»
ολοχρονίς μέσα στα σπιτικά μας
κοντά Σου μάς φέρνουν την κάθε μέρα.
.
Πιανόμαστε σαν παιδιά από το φουστάνι Σου *
για να μην χάνουμε το δρόμο μέσα στο σκοτεινό δάσος της ζωής
να μην πνιγούμε στην θαλασσοταραχή του βίου μας.
Σε Εσένα εμπιστευόμαστε την ύπαρξή μας όλη…
.
Εσύ μας σώζεις,
αν «κρεμαστούμε» από πάνω Σου
αν εμπιστευτούμε την στοργική αγκαλιά Σου,
Μητέρα του Θεού , Μητέρα όλων Μας…
.
.
(*Το «φουστάνι» της Παναγίας- άγιος Παΐσιος
-Παππούλη, πως να σωθώ; -Να πιαστείς από το φουστάνι της Παναγίας. Δηλαδή, με απόλυτη εμπιστοσύνη, όπως αυτή που έχει ένα παιδάκι στη μάνα του.)
.
Η κατανυκτική περίοδος του Δεκαπενταυγούστου, με τις καθημερινές Παρακλήσεις στην Παναγία μας, τελείωσε… Η Χάρη της Θεοτόκου, όμως, επισκιάζει την ζωή μας, όταν τακτικά τελούμε τις ακολουθίες του Μικρού Παρακλητικού Κανόνα και των Χαιρετισμών στα σπίτια μας. Είναι μια ευλογημένη συνήθεια που μεταδίδουμε και στα παιδιά μας…
με την αγάπη μου,
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 