(είναι στιγμές που, σαν μάνα, λυπάμαι με την λύπη των παιδιών μου , αλλά παράλληλα η ψυχή μου γεμίζει με πληρότητα, γιατί ξέρω πόσο σημαντικό είναι να εκφράζουν τα παιδιά όλα τα συναισθήματά τους, να μην τα καταπνίγουν και να καλλιεργούν με ευαισθησία την ψυχούλα τους…)
Μετά από πέντε μέρες που περάσαμε όλη η οικογένεια μαζί (τις διακοπές του Πάσχα), ήρθε η ώρα να επιστρέψει ο μπαμπάς στη δουλειά. Το μικρό μας του έχει ιδιαίτερη αδυναμία και την εκφράζει με κάθε τρόπο… Και όταν είδε το αυτοκίνητο να φεύγει, έβαλε τα κλάματα και φώναζε από πίσω του: «Μπαμπάαααα, έφυγε ο μπαμπάαας…..»
Ενώ ξέρει ότι το απόγευμα θα γυρίσει, ενώ κάθε μέρα τον αποχαιρετά ήρεμα, με τρυφερότητα και αγάπη, σήμερα ήταν διαφορετικά… τον συνήθισε κοντά του τόσες μέρες, ο αποχωρισμός του στοίχισε πολύ… Είναι για όλους δύσκολη η περίοδος προσαρμογής στην καθημερινότητα, μετά τις διακοπές…
.
(σίγουρα στοίχισε και στον μπαμπά, παρόλο που δεν άκουσε τα κλάματα του μικρού… στοίχισε πολύ και σε εμένα και η καρδιά μου πονούσε ακούγοντας το γοερό παράπονό του).
.
Ήταν μάταιο να τον παρηγορήσω, το ξέρω. Έπρεπε η λύπη του να εκφραστεί με αυτό το παιδιάστικο κλάμα-παράπονο.
Μέσα σε λίγη ώρα, με αγκαλίτσα και «γάλα μαμάς» άρχισε να επανέρχεται το χαμόγελο στα χειλάκια του, αν κι σύντομα το ξαναθυμήθηκε και έβαλε ακόμα ένα κλάμα…
(Κια ας είναι αγόρι… καλό είναι να κλαίνε και οι άντρες, πολύ υγιές και φυσιολογικό. Γιατί να μεγαλώνουμε αγόρια αναισθητα(χωρίς αισθήματα) , με την έκφραση: «Οι άντρες δεν κλαίνε»...)
.
Δεν ήθελα να του πω : «Μην στεναχωριέσαι…» Δεν μου κάνει καλό να το ακούω ούτε εγώ η ίδια, δεν χρειάζεται να καταπνίγουμε τα συναισθήματά μας. Καλό είναι να εκφράζονται και ,από τον πόνο να περνάμε στην αποδοχή, και να συνεχίζουμε την πορεία μας.
Γιατί να τα καταπιέζουμε, να μεγαλώνουμε παιδιά προστατευμένα από δύσκολες συνθήκες, από αποχωρισμούς, από πένθος, από απώλεια; (πάντα μέσα στα δικά τους μέτρα «αντοχής»); Όλα είναι μέσα στη ζωή, απ΄όλα κάτι οφέλιμο θα αποκομίσουν, θα δημιουργήσουν «αντισώματα».
Διαφορετικά- σκέφτομαι- θα είναι ανίκανα να αισθανθούν και τον πόνο και την λύπη των άλλων, των συνανθρώπων τους…
Η αγάπη με τον πόνο πάνε μαζί. Όποιος δεν πόνεσε , δεν μπόρεσε και να αγαπήσει αληθινά, λένε.
.
Σκέφτομαι, ακόμα, πόσο σημαντικό είναι το «δέσιμο» των γονιών με τα παιδιά, όχι μόνο της μάνας, αλλά και του πατέρα, ακόμα και όταν λόγω των περιστάσεων μπορεί να βρίσκεται μαζί τους λιγότερο συχνά. Εκεί μετράει το ενδιαφέρον του, η προσφορά ολόκληρου του εαυτού του τις ώρες που βρίσκεται μαζί τους…Από αυτό το παράδειγμα θα αντλήσουν στοιχεία για να δημιουργήσουν και τις δικές τους, υγιείς οικογένειες.
Και στις χαρές , και στις δυσκολίες, ας είμαστε όλοι ενωμένοι… ας ευχόμαστε «ίνα ώσι εν».
.
Χριστός Ανέστη!
να χαιρόμαστε τις οικογένειές και ό,τι αγαπάμε
Με την αγάπη μου,
.
(με αυτές τις σκέψεις, επανέρχομαι σιγά σιγά στην καθημερινότητα και στο blogging… θα τα λέμε πλέον πιο τακτικά. Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για όλα τα μηνύματα, τις ευχες, τα σχόλια και την αγάπη σας, ακόμα και αν δεν κατόρθωσα να απαντήσω στον καθένα προσωπικά. Να ξέρετε πως πάντα τα διαβάζω όλα με πολλή χαρά και είναι το κίνητρό μου για την συνέχιση της επικοινωνίας αυτής μέσα από αυτό το ιστολόγιο).
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 
Είσαι σοφή μανούλα… Τα φιλιά μου κούκλα μου…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Γιάννα μου, και στην μητρότητα νιώθω πως:
«γηράσκω αεί διδασκόμόμενη»…
φιλιά πολλά
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αλεξία μου είχαμε τη τύχη να είμαστε με τον άνδρα μου μαζί στην ίδια δουλειά, στον ίδιο χώρο και είχαμε τη τύχη ακόμα να μεγαλώσουμε «μαζί» με όλη τη σημασία της λέξης τα παιδιά μας.Όταν αρραβωνιάσαμε τη πρώτη ο άνδρας μου σχεδόν τον..σέρναμε για να πάει στη συνάντηση με του γονείς.Μπήκε και είπε: -εγώ δεν την δίνω..είναι μικρή..είναι το μωρό μου.Τρία χρόνια μετά παντρεύαμε και τις δύο μέσα σε ένα χρόνο. Απαρηγόρητος!!!!!!Το δέσιμο των γονιών με τα παιδιά είναι το φως που θα οδηγήσει τα παιδιά αυτά σε δικά του σωστά πρότυπα . Όμως..συμβουλή , κράτα πάντα εσύ μία στάση ακλόνητη, αντικειμενική και λιγάκι σκληρή..να είσαι ο βράχος που θα χτυπούν επάνω του τα δικά τους καπρίτσια ( και οι υποχωρήσεις του μπαμπά) και δεν θα τον προσπερνούν.Αν το περιμένεις αυτό από τον..μπαμπακούλη…είναι χαμένο παιχνίδι.Σε ζάλισα!!!!!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Αχτίδα μου, σε ευχαριστώ θερμά για όλα όσα έγραψες και για τη συμβουλή.
Είναι πάνταα πολύ ευπρόσδεκτη για εμένα οι πολύτιμες εμπειρίες μεγαλύτερων μητέρων και γιαγιάδων, δείχνουν «περπατηένους», σίγουρους δρόμους.
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Ο παππούς μου Αλεξία μου «καλή του ώρα» ήταν ένας γλυκός άνθρωπος, ένας τρυφερός πατέρας. τα παιδιά του κρεμόντουσαν στο λαιμό του σαν μεστά τσαμπιά σταφύλια.
Τα αγόρια του είχαν ιδιαίτερη αδυναμία, δεν τον χόρταιναν γιατί δούλευε πολλές ώρες στα χωράφια.
Η γιαγιά μου η καλή όταν πλησίαζε η ώρα να φύγει ο παππούς μου για τα χωράφια, απασχολούσε τα παιδιά για να ξεχνιούνται και για να μην βλέπουν τον πατέρα τους να απομακρυνεται και να φεύγει από κοντά τους.
Την ώρα της επιστροφής του , τα έπαιρνε από το χέρι και έτρεχαν όλοι μαζί να τον προϋπαντήσουν….
Και ήταν η καλύτερη στιγμή της μέρας τους!!
Η επιστροφή του μπαμπά στο σπίτι!!
Η οικογένεια μια μεγάλη σφιχτοδεμένη αγκαλιά και έτσι όλοι μαζί χαρούμενοι έπαιρναν το δρόμο για το σπίτι!!!
Αυτή ήταν η ξεκούραση του παππού μου! Η οικογένειά του!!
την αγάπη μου…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 2 άτομα
Σαν να έβλεπα μπροστά μου αυτή την ευλογημένη οικογένεια…
σε ευχαριτώ πολύ, Μέλια μου, για όσα κατέθεσες εδώ, αφήνουν μια πολύ γλυκιά αίσθηση στην ψυχή και διάθεση για «μίμηση»
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Γλυκιά μου Αλεξία χρόνια πολλά! Αληθώς Ανέστη Ο Κύριος! Με συγκίνησε τόσο πολύ το κείμενο σου (όπως πάντα άλλωστε) και είναι τόσο αληθινά…όλα! Σε φιλώ γλυκά
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Θα συμφωνήσω μαζί σου ειδικά στο σημείο που είπες για τους άντρες που δεν κλαίνε! Εγώ αυτο που τους λεω (εχω αγόρι και κορίτσι) ειναι να κλαίνε γιατί έτσι αδειάζει η ψυχή από την στεναχώρια! Kathy
Μου αρέσει!Μου αρέσει!