Όταν τα παιδιά αντιμετωπίζουν τον θάνατο αγαπημένων προσώπων…

.

.

Είναι κι αυτός μέσα στη ζωή: ο θάνατος….

είναι το μόνο σίγουρο για όποιον γεννηθεί.

Και δεν μπορούμε να τον κρύψουμε από τα παιδιά- και γιατί να έπρεπε, άραγε;…

Σημασία έχει η αντιμετώπισή του, η πίστη στην αθανασία της ψυχής και στην αιωνιότητα .

Αν πιστεύουμε ότι το ταξίδι της ζωής συνεχίζεται , και ο άνθρωπός  μας δεν χάνεται, το ίδιο μήνυμα περνάμε και στα παιδιά μας:

Ένας πρόσκαιρος αποχωρισμός ο θάνατος, ένα πέρασμα στην μακαριότητα του Παραδείσου- για να κερδίσουμε την Όντως Ζωή αγωνιζόμαστε σ΄αυτή την πρόσκαιρη ζωή, σ΄αυτή τη γη…

.

Όταν , πριν δυο χρόνια, έφυγε από κοντά μας η γιαγιά των παιδιών (η πεθερά μου), έγραψα το ίδιο το βράδυ αυτό το κείμενο, για να το διαβάσουν τα παιδιά και να το έχουν ως οδηγό στη ζωή τους. το ταξίδι όλων προς τα εκεί Ψηλά να οδηγήσει, αυτό ευχόμαστε…

.

ΜΑΙΟΥ 3, 2014 ΑΠΟ ΤΟΝ/ΤΗΝ MOMYOF6

Το μεγάλο ταξίδι της γιαγιάς…

Η γιαγιά μας σήμερα έκανε το μεγαλύτερο ταξίδι της ζωής της!… και το τελευταίο. Γιατί από σήμερα θα ζει στα παλάτια του Ουρανού.

Πέρασαν τα χρόνια για την γιαγιά. Βάρυνε , αρρώστησε, πονούσε πολύ. Αλλά έκανε πάντα υπομονή και πάντα χαμογελούσε και πάντα έλεγε: “Δόξα τω Θεώ”! Και ήρθε η ώρα που ο Θεός έστειλε του Αγγέλους Του να πάρουν την ψυχούλα της . Και την μετέφεραν ψηλά, μπροστά στον θρόνο του Θεού, να τον προσκυνήσει και Εκείνος να ορίσει την αιώνια κατοικία της.

η συνέχεια ΕΔΩ

.

.

.

ένα από τα κείμενα που είχα διαβάσει,αναζητώντας τρόπους για να βοηθήσω τα παιδιά να σταθούν κοντά στην γιαγιά, στον τελευταίο αποχαιρετισμό και στην κηδεία της, είναι αυτό:

αντιγράφω ένα μικρό απόσπασμα- μπορείτε να το διαβάσετε ολόκληρο ΕΔΩ:

.

«Η εισαγωγή ενός παιδιού στο ζήτημα του θανάτου μπορεί να γίνει με τρόπο τερατώδη και να το οδηγήσει στη νοσηρότητα, ή αντιθέτως μπορεί να γίνει με τρόπο σωστό και υγιή. Το παράδειγμα που ακολουθεί είναι αληθινό, όχι φανταστικό. Μία ηλικιωμένη κυρία, πολυαγαπημένη γιαγιά, πέθανε μετά από μακροχρόνια και οδυνηρή ασθένεια. Με κάλεσαν να έρθω στο σπίτι και όταν κατέφθασα, διαπίστωσα πως τα παιδιά είχαν απομακρυνθεί. {…}

Στη συνέχεια, πήγαμε στο δωμάτιο όπου κείτονταν η γιαγιά. Η γαλήνη εκεί ήταν υπέροχη. Η ηλικιωμένη γυναίκα, που το πρόσωπο της ήταν ρημαγμένο από τα τελευταία χρόνια της οδύνης, κείτονταν απόλυτα γαλήνια και ήρεμη. Ένα απ’ τα παιδιά είπε: «Ώστε αυτός είναι ο θάνατος». Και το άλλο είπε: «Τι όμορφα!»

Στην Ορθόδοξη Εκκλησία, φέρνουμε τον πεθαμένο στο ναό όσο γρηγορότερα μπορούμε. Προσευχόμαστε υπό την παρουσία ενός ξεσκέπαστου φερέτρου. Ενήλικες και παιδιά το πλησιάζουν. Ο θάνατος δεν είναι κάτι που πρέπει να αποκρυφτεί· είναι κάτι απλό, είναι μέρος της ζωής. Και τα παιδιά μπορούν να δουν το πρόσωπο του συχωρεμένου και την ειρήνη που το έχει επισκιάσει. Ασπαζόμαστε τη σορό. Δεν πρέπει να ξεχνάμε, σ’ αυτό το σημείο, να προειδοποιούμε τα παιδιά πως όταν θα ασπαστούν το μέτωπο του συχωρεμένου ανθρώπου -το μέτωπο που ήταν πάντοτε ζεστό- αυτό θα είναι τώρα κρύο. «Αυτό είναι το σημάδι του θανάτου», μπορούμε να τους πούμε. Η ζωή συνεπάγεται θερμότητα. Ο θάνατος είναι ψυχρός. Κι έτσι, το παιδί δεν τρομοκρατείται γιατί έχει εμπειρία θερμών και ψυχρών πραγμάτων, και καθετί απ’ αυτά έχει τη δική του φύση, το δικό του νόημα.

Αυτές οι πρώτες εντυπώσεις, καθορίζουν τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε αργότερα το θάνατο.»

 (Μητροπολίτου Σουρόζ +Anthony Bloom)Από το βιβλίο «O Θάνατος ως κέρδος» εκδόσεις Εν πλω, 2006

.

.

(σημ: είναι, σίγουρα, διαφορετική η αντιμετώπιση του θανάτου από το παιδί, των ίδιων των γονιών. Η περίπτωση αυτή είναι πιο δύσκολη, εξαρτάται από την ηλικία του παιδιού το πώς θα αντιμετωπιστεί. Ο άγιος Παΐσιος αναφέρει ότι, αν πεθάνει ο πατέρας, τα παιδιά να μην τον δουν στο φέρετρο, για να μην πληγωθούν και να κρατήσουν την εικόνα του ως ζωντανό κοντά τους.).

.

.

παραθέτω, εν κατακλείδι, λίγα λόγια για την αντιμετώπιση του θανάτου:

Ο θάνατος είναι αποχωρισμός για λίγα χρόνια (αγίου Παΐσίου) 

Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος στην πραγματικότητα δεν πεθαίνει. Ο θάνατος είναι απλώς μετάβαση από την μια ζωή στην άλλη. Είναι ένας αποχωρισμός για ένα μικρό διάστημα, Όπως, όταν πάη κάποιος, ας υποθέσουμε, στο εξωτερικό για έναν χρόνο, οι δικοί του στενοχωριούνται, γιατί θα τον αποχωρισθούν για έναν χρόνο, ή αν λείψη δέκα χρόνια, έχουν στενοχώρια για τον αποχωρισμό των δέκα χρόνων, έτσι πρέπει να βλέπουν και τον αποχωρισμό από τα αγαπημένα τους πρόσωπα με τον θάνατο. Αν πεθάνη, ας υποθέσουμε, κάποιος και οι δικοί του είναι ηλικιωμένοι, να πουν: «Μετά από καμμιά δεκαπενταριά χρόνια θα ανταμώσουμε». Αν είναι νεώτεροι, να πουν: «Μετά από πενήντα χρόνια θα ανταμώσουμε».

Πονάει φυσικά κανείς για τον θάνατο κάποιου συγγενικού του προσώπου, αλλά χρειάζεται πνευματική αντιμετώπιση. Τι λέει ο Απόστολος Παύλος: «Ίνα μη λυπήσθε καθώς και οι λοιποί οι μη έχοντες ελπίδα»[51]. Πόσες φορές λ.χ. θα τον έβλεπε εδώ στην γη; Κάθε μήνα; Να σκεφθή ότι εκεί θα τον βλέπη συνέχεια. Μόνον όταν δεν έχη καλή ζωή αυτός που φεύγει, δικαιολογούμαστε να ανησυχούμε. Αν λ.χ. ήταν σκληρός, τότε, αν πραγματικά τον αγαπάμε και θέλουμε να συναντηθούμε στην άλλη ζωή, πρέπει να κάνουμε πολλή προσευχή γι’ αυτόν. (από το κεφάλαιο των Λόγων του οσίου: Οι δυσκολίες στη ζωή μας)

.

.

οι προσευχές των παιδιών ας συμπεριλαμβάνουν δεήσεις και για τις ψυχές  των αγαπημένων τους προσώπων… έτσι κρατιέται πιο δυνατός ο σύνδεσμος με εκείνους και η μνήμη τους μένει ζωντανή.

.

με την αγάπη μου,

Αλεξία

ιστολόγιο: Οικογένεια- μια γωνιά του Παραδείσου

.

.

αρχική εικόνα από εδώ: Carnation, Lily, Lily, Ros