«Δεν μιλάει το πιστόλι!»

.

.

–Να μου αγοράσεις ένα πιστόλι, για να παίζω…μου είπες. (είσαι δυόμισι, μόλις άρχισες να μιλάς κατανοητά για τους άλλους).

– Δεν είναι καλό, αγόρι μου, το πιστόλι …

-Δεν μιλάει το πιστόλι, μαμά !, με αποστόμωσες.

Τι εννοούσες;

 

Μάλλον (απ΄όσο κατάλαβα από την κουβεντούλα που ακολούθησε) ότι το πιστόλι,από μόνο του, δεν έχει ζωή, δεν έχει ψυχή, δεν έχει ενέργεια, δεν έχει δική του βούληση.

Χρειάζεται ένα ζωντανό ον, ο άνθρωπος, εκείνος που «μιλάει» (μόνο ο άνθρωπος μιλάει από τα ζωντανά όντα, ούτε τα ζώα δεν μιλούν…)

 

.

Χρειάζεται , λοιπόν ,ο άνθρωπος, στα χέρια του οποίου θα «δραστηριοποιηθεί» το πιστόλι- όπως και κάθε άλλο εργαλείο και αντικείμενο.

Στα χέρια του ανθρώπου θα πάρει «ζωή», θα γίνει είτε καλό είτε κακό.

Επομένως, υπεύθυνος ο άνθρωπος για την χρτήση του πιστολιού, όπως και του μαχαιριού, της τεχνολογίας… όλων των επιτευγμάτων…

Το πιστόλι, αφού δεν «μιλάει» δεν είναι ούτε καλό, ούτα κακό… ο χρήστης του θα κάνει ανάλογως σωστή ή λανθασμένη χρήση… στο αντικείμενο δεν μπορούν να επιρριφθούν ευθύνες, επ’ ουδενί.

.

Πόσα μπορούν να πουν οι μικροί άνθρωποι, με καθάριο ακόμα το μυαλό και την ψυχή ! πόσα κρύβουν μέσα τους- σκέψεις, συναισθήματα- που ίσως δεν μπορούν με λόγια να εκφράσουν, όμως σε ανύποπτες στιγμές γίνονται μαθήματα για εμάς, τους «σοφούς» μεγάλους!…

Αλεξία

.

 

…τα μωρά του κόσμου εξελέξατο ο Θεός ίνα τους σοφούς καταισχύνη… (Α’ Κορινθίους α’, 27)

.

σημ: από το προσωπικό μου ημερολόγιο- μεταφέρω χωρίς να επεξεργαστώ το κείμενο

(αναρτήσεις όπως αυτές, υπό το tag “diary” , είναι γραμμένες εντελώς αυθόρμητα, ίσως δεν έχουν συνοχή, καθώς λείπουν στοιχεία και πληροφορίες που θα τις έκαναν πιο “πλήρεις” – όμως τις καταθέτω εδώ προς συζήτηση και ανταλλαγή προβληματισμών και εμπειριών μεταξύ μας, όπως θα κουβεντιάζαμε σε μια φιλική παρέα).

.

σχετική ανάρτηση:

«Μπαμπά…Δεν σου έκανα γεια!»