.
.
τόσο μικρό (δυόμισι χρονών) κι όμως…
στεναχωρέθηκε που δεν αποχαιρέτησε τον μπαμπά του, δεν τον πρόλαβε,
και θέλησε να τον πάρει τηλέφωνο για να του μιλήσει.
Η σημασία του πρωινού αποχαιρετισμού: αυτό μου δίδαξε το μικρό μου… όχι μόνο γι’ αυτόν που φεύγει, αλλά και γι’ αυτόν που μένει πίσω.
και του καλωσορίσματος μετά την επιστροφή από το σχολείο, από την δουλειά…
Με τον αποχαιρετισμό παίρνουν δύναμη , που κρατούν μέσα τους για να «βγάλουν» την μέρα
με το καλωσόρισμα το θερμό, καταθέτουν όσα τους βαρύνουν από τον έξω κόσμο, νιώθουν την αποδοχή που πρέπει πάντα να νιώθουν στο δικό τους απάνεμο λιμάνι.
.
.
και κάτι ακόμα:
«Σαν ένα αλεξικέραυνο να είσαι, που θα ξεσπάει η έντασή τους και θα ηρεμούν» ειδικά για τα παιδιά στην εφηβεία- έτσι μου είπαν…
.
.
με την αγάπη μου,
.
σημ: από το προσωπικό μου ημερολόγιο- μεταφέρω χωρίς να επεξεργαστώ το κείμενο
(αναρτήσεις όπως αυτές, υπό το tag «diary» , είναι γραμμένες εντελώς αυθόρμητα, ίσως δεν έχουν συνοχή, καθώς λείπουν στοιχεία και πληροφορίες που θα τις έκαναν πιο «πλήρεις» – όμως τις καταθέτω εδώ προς συζήτηση και ανταλλαγή προβληματισμών και εμπειριών μεταξύ μας, όπως θα κουβεντιάζαμε σε μια φιλική παρέα).
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 
Η αναρτησή σου με ταρακούνησε διπλά.Το πρωί που τα παιδιά φύγαν για το σχολείο,αισθάνθηκα ότι με την κόρη μου που είναι στην εφηβεία κα αχ ενας αναστεναγμός ανεβαίνει στο στήθος μου, δεν αποχαιρετηστήκαμε θερμά όπως συνήθως,για να σε ακούσω και αυτή τη φορά, ας κρατήσω όσο μπορώ την στάση «αλεξικέραυνο»!!!Σ΄ ευχαριστώ πολύ Αλεξία μου.καλή δύναμη.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Καλή δυναμη να έχουμε, Αγγελική μου…
νομίζω πως, όταν κρατούμε καλή επικοινωνία με τα παιδιά μας, ακόμα και στην δύσκολη περίοδο της εφηβείας, που όλα «δοκιμάζονται», δεν χαλάει η σχέση μας και τα παιδιά μας μάς δικαιολογούν μέσα τους και για κάποιες αστοχίες μας…
πάντα υπάρχει το «συγγνώμη», η αγκαλιά, η στοργή μας, που αναπληρώνει πολλά..
καθώς και η προσευχή, που κάνει όσα εμείς ως άνθρωποι δεν μπορούμε να κάνουμε.
(για εμένα τα γράφω πρώτα απ΄όλα όλα αυτά, Αγγελική μου…)
φιλιά και την αγάπη μου
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αγαπώ όσα γράφεις γιατί απορρέουν τρυφερότητα και αγάπη .Πράγματι το να αποχαιρετάς όσους αγαπάς με ένα φιλί όταν φεύγουν ( πάντα στη καθημερινότητα) και να τους καλοδέχεσαι με τον ανάλογο τρόπο όταν έρχονται νομίζω ότι είναι απαραίτητο μικρή μου φίλη «θεμέλιο» για το θεσμό της οικογένειας.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
έτσι πιστεύω και εγώ, Αχτίδα μου, ότι είναι «θεμέλιο» και για τις μελλοντικές οικογένειες που τα ίδια θα δημιουργήσουν…
να είσαι καλά, Αχτίδα μου, σε ευχαριστώ που με τιμάς με τις επισκέψεις σου!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
θυμάμαι πως την μέρα που πέθανε η μαμά μου δεν την φίλησα φεύγοντας το πρωί για την δουλειά.. δεν συγχωρώ τον εαυτό μου γι’ αυτό 😦
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Λυπάμαι πολύ για την απώλειά σου, Τζίνα μου…
καλό Παράδεισο για τη μανούλα σου
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Χωρίς να θέλω να σε κουράσω δεν μπορώ να μην επανέλθω με νέο σχόλιο.Σου είχα ξαναγράψει ότι δεν θέλω να χαρακτηριστώ υπερβολική αλλά πραγματικά οι αναρτήσεις σου είναι μια όαση.Να είσαι πάντα εδώ και να μας υπενθυμίζεις τον δρόμο της Αγάπης της ανθρωπιάς.Ενώ συνήθως ξέρουμε, τι πρέπει να κάνουμε, είναι σα να σβήνουν όλα, και να μας απορροφούν οι δυσκολίες της καθημερινότητας.Με πολλή αγάπη.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Αγγελική μου, σε ευχαριστώ πολύ για την αγάπη σου…
ας μάς φωτίζει ο λόγος του Θεού, ας μάς καθοδηγούν οι διδαχές των αγίων.
Νιώβθω και εγώ ότι χρειάζομαι διαρκή εγρήγορση στον αγώνα μου, και η μελέτη είναι απαραίτητη.
να εύχεσαι, σε παρακαλώ, να με καθοδηγεί η Χάρη του Θεού… ας ευχ’όμαστε η μια για την άλλη.
Το θεωρώ ευλογία να συναντιόμαστε, έστω διαδικτυακά
μες την αγάπη μου
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αλεξία μου αναρτήσεις αυθόρμητες, είναι αναρτήσεις γραμμένες «από καρδιάς» όπως οι δικές σου, γι΄αυτό και με αγγίζουν κάθε φορά που τις διαβάζω.
Η στεναχώρια του μικρού σου αγοριού με συγκίνησε και διαπίστωσα για ακόμα μια φορά πως η γωνιά του Παραδείσου είναι μια δεμένη και ευλογημένη οικογένεια.όπως η δική σας!
την αγάπη μου…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Αχ, τα αγγελούδια μας…
πώς να μην μάς συγκινούν οι αγνές ψυχούλες τους, οι αθώες αντιδράσεις τους…
να είσαι πάντα καλά, Μέλια μου, σε ευχαριστώ για όλα
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αλέξια μου, τον τελευταίο καιρό εγω φεύγω νωρίς για το Γραφείο και αφήνω συνήθως κοιμισμένους αγκαλια τη μικρή με τον μπαμπά της.
Προχτες μόλις ξύπνησαν μου έστειλε μήνυμα ο καλος μου να μου πει πως το κορίτσι μας ξύπνησε ακεφο κ με παράπονο γιατί ή μαμά έφυγε χωρίς να την κάνει αγκαλιτσα κ να της δώσει φιλακι… κ να σου το κλάματακι…
Πράγματι είχα φύγει χωρίς να τους χαιρέτησω για να μην τους ξυπνησω… αλλά της στοίχισε… το περίμενε το φιλακι κ την αγκαλια της μαμάς…
όπως κάθε φορά που κάποιος από εμάς έρχεται ή φεύγει από το σπίτι… και μαζί με τη σφιχτή της αγκαλιά κ το ζεστό της φιλί μας φωνάζει κιόλας ‘να προσέχεις’!!!!
ετών δυόμιση και έχουν τόσα πολλά να μας μάθουν, μέσα από αυτά που τους μαθαίνουμε….
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Ψυχούλα μου γλυκιά! ❤
πόσο γλυκά, πόσο διδακτικά αυτά που αναφέρεις , Ειρήνη μου!..
με εντυπωσίασε και αυτό το «Να προσέχεις!».
Εύχομαι ολόψυχα να κρατήσουν όδο το δυνατόν περισσότεο αυτή την αθωότητα, αυτή την διαύγεια στο πνεύ,α, που τους χαρίζει η ακαρή ψυχούλα τους.
Να το χαίρεσαι το αγγελάκι σου!
φιλιά πολλά
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Αλεξία μου, πόσο όμορφη η σκέψη σου σήμερα! Αγαπάω πολύ αυτούς τους αποχαιρετισμούς κι αυτά τα καλωσορίσματα, τόσο που νομίζω πως ποτέ δεν το ξεχνάμε στο σπίτι μας. Μας το έμαθε η μαμά μας και το συνεχίζουμε ασυναίσθητα και μάλλον δεν το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι σήμερα που σε διάβασα!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Χριστίνα μου, αυτό το «ασυναίσθητα» που έγραψες, νοίμιζω πως λεέι πολλά!
αυτές οι συνήθειες- που παίρνουν ή δεν παίρνουν τα παιδάκια μας από τα πρώτα τους χρόνια- είναι που τους ακολουθουν στην υπόλοιπη ζωή τους- και τις μεταδίδουν με την σειρά τους και στις δικές τους οικογένειες.
Οπότε αξίζει σίγουρα να βαλουμε «γερά θεμέλια» και σε τέτοιες συνήθειες.
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Η «καλή συνήθεια»,όπως έλεγε και ο άγιος Πα’ί’σιος είναι πολύ σημαντική…
Θυμάμαι τη μαμά μου κάθε πρωί να μας αποχαιρετά λέγοντάς μας «στην ευχή της Παναγίας»,όπως ακριβώς έλεγε και η δική της μητέρα(η γιαγιά μου) σε όλα τα παιδιά της και στον παππού,και όπως τώρα λέω και η ίδια στον άντρα μου και στα παιδάκια μας…
τα φιλιά μου Αλεξία μου…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
έτσι, Ελευθερία μου…
και εγώ τις ίδιες αναμνήσεις έχω, ως αποχαιρετισμό: «η Παναγιά μαζί σου».
μακάρι να μείνουν και στα παιδάκια μας αυτές οι καλές συνήθειες- και είναι κι άλλες, όπως η πρωινή προσευχή, για να έχουμε ένα ευλογημένο ξεκίνημα της ημέρας.
φιλιά και την αγάπη μου
Μου αρέσει!Μου αρέσει!