Αναμνήσεις από τα Θεοφάνεια και τον Αγιασμό των υδάτων στο χωριό… με Πίστη στο θαύμα

 

Θυμάμαι…

(πώς να το ξεχάσω;…)

σαν να το βλέπω μπρος στα μάτια μου.

Φώτα- Θεοφάνεια, ο αγιασμός των υδάτων στο χωριό,

στην κεντρική βρύση…

(ορεινό το χωριό, χωρίς ποτάμια ή λίμνη ή θάλασσα για να ρίξει ο παπάς το Σταυρό- γι’ αυτό και στην πηγή του νερού τελούνταν η ακολουθία).

Και οι γριούλες, ολοχρονίς με τα μαύρα ρούχα και τα τσεμπέρια στο ολόλευκο κεφάλι,

έρχονταν με τα “γκούμια” (μεταλλικά παγούρια) στη βρύση του χωριού,

για να παραβρεθούν στην ακολουθία του Μεγάλου Αγιασμού

και να πάρουν από το αγιασμένο νερό, για να τα μεταφέρουν στο σπιτικά τους… για να το πιουν και για να ραντίσουν με αυτό όλο το βιος τους… όλα να λάβουν την χάρη του….

 

 

Εκείνο που έχει χαραχτεί στη μνήμη μου είναι το γεγονός ότι γέμιζαν τα δοχεία τους από τις στέρνες της πηγής… ενώ εμείς παίρναμε στο μπουκαλάκι μας αγιασμό, από το δοχείο του ιερέα.

Εκείνες δεν δίσταζαν μπροστά στο ευλογημένο νερό, που βρισκόταν μέσα στις στέρνες (το νερό στα “μπουστάφια” (στέρνες) ήταν νερό τρεχούμενο, αλλά εκτεθειμένο στα ζωντανά, και οι στέρνες δεν ήταν καθαρές όπως τα δικά μας δοχεία…)

με την πίστη ότι είχε αγιαστεί, το ελάμβαναν προς αγιασμό τους και αγιασμό των οίκων τους…

 

Πίστη σπάνια, δυσεύρετη, που ανέβλυζε από ψυχές απλές,

με την προσμονή τους στραμμένη στο Θεό, όχι στον ορθολογισμό τον δικό μας.

Πίστη που προσέλκυε την ευλογία του Θεού…

 

 

Και μετά τον Μεγάλο Αγιασμό ο λευκασμένος παπούλης, 

δεν παρέλειπε να περάσει απ΄όλα τα σπίτια του χωριού, να τα αγιάσει, να τα φωτίσει.

Με το ίδιο πάντα μεταλλικό, παλιακό σκεύος, γεμάτο με τον αγιασμό,μετέφερε την Χάρη του στα σπιτικά που άνοιγαν την πόρτα τους με Πίστη στο θαύμα και με τις ψυχές ολάνοιχτες για να λάβουν την ευλογία.

 

“Σώσον Κύριε τον λαό Σου…”

“Σήμερον των υδάτων αγιάζεται η κτίσις…”

.

Θεοφάνεια 2016: καταγράφοντας μνήμες παλιές, που γίνονται πλέον ανάμνηση, αλλά και οδοδείκτες πορείας ζωής…

 

Χρόνια Πολλά! Καλή Φώτιση!

Αλεξία

 

 

 

οι φωτο από το άρθρο:

Στα μονοπάτια του παλιού καιρού: Παραμονή Θεοφανείων