«Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν ὑπερηφάνεια δὲν βοηθήθηκαν μικροὶ ἀπὸ τὸ σπίτι…» (όσιος Παΐσιος)

.

.

Για τον σχολικό εκφοβισμό κουβεντιάσαμε στην προηγούμενη ανάρτηση (εδώ)… και σε μια ανάλογη συζήτηση που είχαμε με τον άντρα μου, θυμήθηκε αυτό το κείμενο από τους λόγους του αγαπημένου μας αγίου Παϊσίου. Το αναζήτησα , το βρήκα και το μεταφέρω εδώ- γιατί πιστεύω πως αξίζει να διαβαστεί.

Εξ αρχής, ίσως φαίνεται κάπως «σκληρή» η αντιμετώπιση της μητέρας του, όταν εκείνος της έκανε παράπονα για τους συμμαθητές του. Όμως, ας σκεφτούμε ποια πνευματική κατάσταση είχε εκείνη η γυναίκα και γι’ αυτό αξιώθηκε να έχει και ένα αγιασμένο παιδί…

.

Για εμένα, είναι δύσκολο να εφαρμόσω αυτή την παιδαγωγική, γιατί δεν έχω η ίδια μέσα μου αυτό το βάθος της υψοποιού ταπεινώσεως… και πώς να το ζητήσω από τα παιδιά μου;…Θα μπορούσα όμως, έστω εν μέρει, να καλλιεργήσω στα παιδιά μου το ταπεινό φρόνημα με τους τρόπους που αναφέρει στην συνέχεια ο άγιος.

Καλή ανάγνωση και ας μάς φωτίζουν οι πρεσβείες του.

.***

.

 

«Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν ὑπερηφάνεια δὲν βοηθήθηκαν μικροὶ ἀπὸ τὸ σπίτι…»

.

Ἀπὸ μικρὸς μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ βοηθηθῆ, γιὰ νὰ συλλάβη τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς καὶ νὰ χαίρεται σωστά.

Ὅταν ἤμουν μικρός, τὰ περνοῦσα τὰ παιδιὰ στὸ τρέξιμο. Ἐκεῖνα δὲν μὲ ἄφηναν νὰ τρέξω, μὲ ἔδιωχναν.

«Προσφυγόπουλο» μὲ ἔλεγαν.

Πήγαινα μετὰ στὴν μάνα μου μὲ κλάματα.

«Τί ἔχεις καὶ κλαῖς;», μοῦ ἔλεγε ἐκείνη. «Δὲν μ’ ἀφήνουν τὰ παιδιὰ νὰ τρέξω», τῆς ἔλεγα.

«Θέλεις νὰ τρέξης; Νά αὐλή, τρέξε. Γιατί θέλεις νὰ τρέχης ἐκεῖ, γιὰ νὰ σὲ βλέπουν οἱ ἄλλοι καὶ νὰ σοῦ λένε μπράβο; Αὐτὸ ἔχει ὑπερηφάνεια».

.

Ἄλλη φορὰ ἤθελα νὰ παίξω μὲ τὸ τόπι καὶ δὲν μὲ ἄφηναν τὰ παιδιά. Πήγαινα πάλι στὴν μάνα μου κλαίγοντας.

«Τί ἔγινε, γιατί κλαῖς πάλι;», μὲ ρωτοῦσε.

«Δὲν μ’ ἀφήνουν τὰ παιδιὰ νὰ παίξω μὲ τὸ τόπι!», τῆς ἔλεγα.

«Αὐλὴ μεγάλη ἔχουμε, τόπι ἔχεις, παῖξε ἐδῶ. Τί θέλεις νὰ σὲ βλέπουν οἱ ἄλλοι, γιὰ νὰ σὲ καμαρώνουν; Αὐτὸ ἔχει ὑπερηφάνεια».

Τότε σκέφθηκα: «Δίκαιο ἔχει ἡ μητέρα».

Ἔτσι σιγὰ-σιγὰ δὲν ἤθελα οὔτε νὰ τρέχω οὔτε νὰ παίζω τὸ τόπι μπροστὰ στὸν κόσμο, γιατὶ κατάλαβα ὅτι αὐτὸ εἶχε μέσα ὑπερηφάνεια καὶ ἔλεγα: «Πράγματι, τί χαμένα πράγματα! Δίκαιο ἔχει».

.

Ὕστερα τόσο πολὺ δὲν μὲ πείραζε, πού, ὅταν ἔβλεπα τὰ ἄλλα παιδιὰ νὰ τρέχουν, νὰ χτυποῦν τὸ τόπι καὶ νὰ καμαρώνουν, γελοῦσα καὶ ἔλεγα «τί κάνουν;», καὶ ἤμουν μικρὸ παιδί· τρίτη Δημοτικοῦ πήγαινα. Μετὰ ζοῦσα μιὰ φυσιολογικὴ ζωή.

Ἔτσι τώρα, ἂν μοῦ ποῦν «τί προτιμᾶς, νὰ ἀνεβῆς Αὔγουστο μήνα ξυπόλυτος στὸν Ἄθωνα μέσα στὰ πουρναρόφυλλα ἢ νὰ πᾶς σὲ μιὰ τελετὴ ποὺ θὰ σοῦ φορέσουν μανδύα κ.λπ.;», θὰ πῶ ὅτι προτιμῶ νὰ πάω ξυπόλυτος στὸν Ἄθωνα. Ὄχι ἀπὸ ταπείνωση, ἀλλὰ γιατὶ αὐτὸ μὲ ἀναπαύει.

***

.

Οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν ὑπερηφάνεια δὲν βοηθήθηκαν μικροὶ ἀπὸ τὸ σπίτι. Τὸ κοσμικὸ φρόνημα  βασανίζει τὸν ἄνθρωπο. Καὶ ἂν δὲν προσεχθῆ αὐτὸ καὶ οἱ γονεῖς δὲν βοηθήσουν τὰ παιδιά, ὅταν εἶναι μικρά, γίνεται μετὰ κατάσταση αὐτό. Ἄλλο εἶναι ἕνα παιδὶ νὰ τὸ ἐπαινέσης λίγο, γιὰ νὰ μὴν ἀπογοητευθῆ, καὶ ἄλλο νὰ τοῦ φουσκώνης τὸν ἐγωισμό.

Π.χ. εἶπε ἕνα ποίημα καὶ δὲν τὸ εἶπε καλὰ καὶ ἀπογοητεύεται. Τότε θὰ τοῦ πῆ ἡ μάνα: «Ἔ, καλὰ τὸ εἶπες».

Ἂν τὸ πῆ ὅμως καλὰ τὸ ποίημα καὶ ἀρχίση ἡ μάνα μπροστὰ στοὺς ἄλλους «μπράβο, ἐσὺ τὸ εἶπες ἀπὸ ὅλα τὰ παιδιὰ καλύτερα! τὸ δικό μου παιδὶ εἶναι τὸ καλύτερο!», ἐκεῖνο εἶναι κακό. Καὶ ἔτσι οἱ γονεῖς καλλιεργοῦν πολλὲς φορὲς στὰ παιδιὰ τὴν ὑπερηφάνεια.

.

Ἢ κάνει λ.χ. τὸ παιδὶ μιὰ ἀταξία στὸ σχολεῖο καὶ ὁ δάσκαλος τὸ μαλώνει. Πάει μετὰ τὸ παιδὶ στὸ σπίτι καὶ λέει στοὺς γονεῖς του: «Ὁ δάσκαλος μὲ μάλωσε ἄδικα». Ὅταν ὁ πατέρας ἢ ἡ μάνα ὑποστηρίζη τὸ παιδὶ καὶ λέη μάλιστα μπροστά του «θὰ τοῦ δείξω ἐγώ, τὸ παιδὶ τὸ δικό μου εἶναι…», μετὰ ἐκεῖνο θεωρεῖ καλὸ αὐτὸ ποὺ ἔκανε, καὶ τελικὰ βασανίζεται ἀπὸ χαμένα πράγματα. Ὅλη ἡ βάση εἶναι νὰ καταλάβη τὸ παιδὶ μερικὰ πράγματα ἀπὸ τὸ σπίτι του.

Ἂν ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ μικρὸς συλλάβη τὸ βαθύτερο νόημα τῆς ζωῆς, ὕστερα πᾶνε ὅλα κανονικά. Ἀλλιῶς εὐχαριστιέται μὲ τὰ γήινα, μὲ τοὺς ἐπαίνους τῶν ἀνθρώπων – ποὺ στὴν πραγματικότητα δὲν ἀναπαύουν – καὶ παραμένει γήινος ἄνθρωπος.

.

 

σημ: η ανάρτηση αυτή έρχεται και ως συνέχεια αυτής ( κλικ εδώ ) της πρόσφατης ανάρτησης , καθώς αποτελεί το υπόλοιπο του κεφαλαίου:»Να αισθανθούμε το καλό ως ανάγκη».

από το βιβλίο: Λόγοι Γέροντος Παϊσίου, τόμος Β’, ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ, Ιερό Ησυχαστήριο αγ. Ιω. θεολόγου, Σουρωτή Θεσ/νίκης (το κεφάλαιο “Το βαθύτερο νόημα της ζωής” μπορείτε να το διαβάσετε εδώ)

.

με την αγάπη μου,

Αλεξία

.