Φόβος και πόνος… κι αυτός περαστικός…

.

.

14 Νοεμβρίου 2015

αυτό που με φοβίζει  περισσότερο

είναι που όλα γίνονται κατευθυνόμενα:

πότε θα φοβηθείς,πότε θα κλάψεις, πότε θα λυπηθείς…

.

(ακόμα και πότε θα πρέπει να χαρείς, να γελάσεις, να «λάμψεις»… )

.

…ένας επιφανειακός συναισθηματισμός;

ακολουθούμε, αναγκαστικά,  τον συρμό;…

τις επιβολές των «μέσων» (ενημέρωσης και δικτύωσης) ;

.

και χάνουμε την πραγματικότητα, την αλήθεια;

.

δεν λέω να είμαστε αναίσθητοι.

Αλλά υπάρχει τόσος πόνος γύρω μας, στις γειτονιές του πλανήτη,

που ίσως δεν βλέπουμε ή δεν θέλουν να βλέπουμε

και άλλος τόσος που (άθελά μας) προκαλούμε εμείς

ή δεν τον απαλύνουμε

με μια προσευχή, ένα χαμόγελο, ένα ποτήρι ψυχρού ύδατος.

.

Του καλού Σαμαρείτη η παραβολή αύριο… τι κατάλαβα απ΄όλα αυτά;

πώς θα το ερμηνεύσω;

με κριτήρια εφήμερα, γήινα και ανθρώπινα

ή με τα κριτήρια του Θεού

με το Κριτήριό Του;…

.

και αν βρεθώ εγώ στην θέση των θυμάτων…θα  αξιωθώ να δώσω μαρτυρία Χριστού;…

ή ο φόβος αυτός ήδη με έχει αποτρέψει, από την ιδέα και μόνο;…

.

.

Αλεξία

.

(με αφορμή το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι- από το προσωπικό μου ημερολόγιο)

~διευκρινίζω ότι κείμενα όπως αυτό, που προέρχονται από το ημερολόγιό μου, είναι γραμμένα αυθόρμητα και , ίσως σε κάποια σημεία να γίνονται πλήρως κατανοητά μόνο από εμένα… τα καταθέτω εδώ για ανταλλαγή προβληματισμών…