Δὲν σκοτώνω τὸ ἀγγελούδι μου!

.

.

Στην εκπνοή του Οκτωβρίου, του μήνα ευαισθητοποίησης για την απώλεια κύησης και την νεογνική απώλεια,  διάβασα αυτή την αληθινή ιστορία… και συγκινήθηκα πολύ…

Και δεν μπορούσα να μην την αναρτήσω, μιας και όλο αυτό τον καιρό, μαζί με τα άλλα αγγελούδια μας, για τα οποία ευχόμαστε, τριγυρνούν στο νου μου κι αυτά τα μωράκια, που έφυγαν πρόωρα και βίαια από την ζωή, γιατί θεωρήθηκαν δυσβάστακτο βάρος… είτε γιατί δεν ήταν επιθυμητά από τους γονείς, είτε γιατί διαγνώστηκαν (όντως;…) με κάποιο σοβαρό πρόβλημα ή αναπηρία…

Και στο μυαλό μου ηχεί ένα παράπονο:

«Για εμάς, ποιος θα κλάψει;…»

.

(για το δύσκολο θέμα της έκτρωσης, έχω γράψει εδώ)

Διαβάστε την αληθινή αυτή ιστορία, νομίζω πως κάτι έχει να πει σε όλους…

.

( Η διήγηση ξεκινά με την ζωή ενός ζευγαριού από την Βόρειο Ήπειρο, που κατηχήθηκαν και βαπτίστηκαν, λίγα χρόνια μετά την έλευσή τους στην Ελλάδα):

Εἶχαν ὑγεία καὶ δὲν φοβόντουσαν τὴ δουλειά. Ἀγαποῦσαν καὶ τὰ παιδιά. Τὸ ἕνα μετὰ τὸ ἄλλο ἦλθαν καὶ αὐτὰ στὴ ζωή τους. Καὶ γέμιζαν μὲ τὰ κλάματα στὴν ἀρχή, μὲ τὰ γέλια τους ἀργότερα, μὲ τὰ παιχνίδια σὲ λίγο τὸ σπίτι τους. Ἕ­­­να, δύο, τρία… πέντε παιδιά!

.
Ὅταν γύριζε ἀπὸ τὴ δουλειά του ὁ Πέ­τρος, γινόταν πανηγύρι. Ἔτρεχαν ὅ­­­λα μαζὶ νὰ τὸν ἀγκαλιάσουν. Ἔπεφτε στὸ ντιβάνι νὰ ξαπλώσει καὶ ξάπλωναν κι αὐτὰ δίπλα του. Τὸν φιλοῦσαν, τοῦ χαμογελοῦσαν, τὸν κοίταζαν στὰ μάτια κι ἐκεῖνος τ’ ἀγκάλιαζε καὶ σιγά-σιγὰ ἔκλειναν τὰ μάτια του. Τὸν ἔπαιρνε ὁ ὕπνος.

.
–Παιδιά, ὁ μπαμπὰς εἶναι κουρασμένος ἀπὸ τὴ δουλειά, φώναζε ἡ Νίκη. Ἀφῆστε τον νὰ ἡσυχάσει! Σὲ λίγο θὰ ξεκουραστεῖ καὶ θὰ φᾶμε ὅλοι μαζί. Τὸ φαγητὸ ἑτοιμάζεται…

.
Ὅταν συνῆλθε ἀπὸ τὴν κούραση ὁ Πέτρος ἐκείνη τὴ βραδιὰ κι ἑτοιμάστηκε τὸ τραπέζι, μαζεύτηκαν ὅπως κάθε βράδυ ὅλοι, εἶπαν τὸ «Πάτερ ἡμῶν» ὅλοι μαζὶ καὶ ἔφαγαν χαρούμενοι τὸ φαγητό τους.
Κι ἀφοῦ ἔβαλαν τὰ παιδιὰ νὰ κοιμηθοῦν, κάθισαν οἱ δυό τους νὰ τὰ ποῦν.

.
–Ξέρεις, Νίκη, μᾶς ἀπολύουν δυστυ­χῶς. Εἴμαστε χάλια.
–Γιατί;
–Κλείνει ἡ ἑταιρεία. Ἡ κρίση, βλέπεις, ἔπιασε κι ἐμᾶς.
–Τί νὰ γίνει! Αὐτὰ ἔχει ἡ ζωή. Δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει ὁ Θεός. Ἐγὼ δουλεύω σὲ δυὸ σπίτια καὶ πιστεύω θὰ τὰ φέρουμε βόλτα κουτσὰ στραβά. Μὴν ἀπελπίζεσαι!
–Μακάρι. Δὲ μοῦ λὲς μὲ κεῖνον τὸν πό­νο σου ποὺ μοῦ ᾿λεγες, τί γίνεται;

.
–Πῆγα στὸ γυναικολόγο καὶ μοῦ ᾿πε ὅτι εἶμαι ἔγκυος, ἀλλ’ ἔχω σοβαρὸ πρόβλημα καὶ πρέπει νὰ κάνω ὁπωσδήποτε διακοπὴ κυήσεως, γιατὶ ἀλλιῶς κινδυνεύει ἡ ζωή μου.
–Αὐτὸ μᾶς ἔλειπε! Καὶ τί ἀποφάσισες;
–Θέλει καί ρώτημα; Νὰ σκοτώσω τὸ ἕκτο παιδί μου! Ποτέ! Ποτέ! Δὲν σκοτώνω τὸ ἀγγελούδι μου!
–Μὰ τί εἶπε ὁ γιατρός; Κινδυνεύει ἡ ζωή σου! Ἔτσι δὲν σοῦ εἶπε;
–Ἐγὼ θὰ ρωτήσω τὸν ἐξομολόγο, τὸν πνευματικὸ γιατρό. Φόνισσα δὲν γίνομαι, ὅ,τι κι ἂν λένε οἱ γιατροί!

.
–Κάνε ὅ,τι νομίζεις. Σκέψου ὅμως τί θὰ γίνουν τὰ πέντε παιδιά μας, ἂν πεθάνεις πάνω στὴ γέννα!

–Δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει ὁ Θεός! Νὰ σοῦ πῶ καὶ κάτι ἄλλο;

–Πὲς ὅ,τι θέλεις.

–Στὴν ξαδέλφη μας τὴν Ἀνδριάνα ποὺ τῆς εἶπα ὅτι περιμένω κι ἄλλο παιδὶ καὶ μοῦ ᾿πε «καλέ, κουνέλα ἔγινες;», τῆς ἔ­­­δωσα κοφτὴ ἀπάντηση: «Μὴν ἀνακατεύ­εσαι στὰ οἰκογενειακά μας, Ἀνδριάνα, τὰ παιδιά μας εἶναι ἡ χαρά μας!».

–Καὶ τί εἶπε;

–Σώπασε.

–Καλὰ ἔκανες. Δική μας ὑπόθεση. Ἐγὼ ἐσένα μόνο σκέφτομαι.

–Ἔχει ὁ Θεός, ἄντρα μου. Δὲν θὰ μᾶς ἀφήσει Ἐκεῖνος.

–Ἂς ξεκουρασθοῦμε τώρα.

.
Ὕστερα ἀπὸ λιγόμηνη ὑπομονὴ καὶ ἀναμονὴ καὶ ἀφοῦ ἄκουσε καρτερικὰ καὶ ἀρκετὰ εἰρωνικὰ σχόλια ἡ Νίκη, στὴν ὥρα του ἦρθε στὸν κόσμο ἕνα ὑγιέστατο κοριτσάκι. Μαζί του ἐξαφανίσθηκε καὶ τὸ γυναικολογικὸ ­πρόβλημα, ποὺ ἦταν ἀπειλὴ θανάτου γιὰ τὴν πιστὴ μάνα.

.
Ὁ γιατρὸς ποὺ τὴν φρόντιζε μέχρι τὴν τελικὴ εὐχάριστη ἔκβαση τοῦ τοκετοῦ, μιλοῦσε ἔκπληκτος γιὰ θαῦμα. Τὸ νεο­γέννητο κοριτσάκι τους ἀποφάσισαν καὶ τὸ βάφτισαν σύντομα καὶ τὸ ὀνόμασαν Ζωή· γιὰ νὰ θυμοῦνται ὅτι ἀπὸ ἐκεῖ ποὺ οἱ πιὸ πολλοὶ περίμεναν τὸν θάνατο, ἀνέβλυσε μιὰ νέα ζωή.

 .

(ολόκληρη η διήγηση στην ιστοσελίδα ο Σωτήρ)

.

.

Δεν είναι η μοναδική ιστορία πίστης, θάρρους και μητρικής αγάπης και αυτοθυσίας.

Και δίνει ελπίδα και δύναμη σε όσους είτε έχουν βρεθεί αντιμέτωποι με αυτό το δύσκολο δίλημμα, είτε με τις πολλές αντιξοότητες της τεκνογονίας και πολυτεκνίας, και όταν αντιμετωπίζονται με αποδοκιμασία από τον κοινωνικό περίγυρο …

.

με την αγάπη μου,

Αλεξία

 .