«Πότιζε τα λουλούδια και τα αγκάθια της ψυχής θα μαραθούν…»

 ..

.

Είναι ένα κειμενάκι που διάβασα πριν χρόνια,  με εντυπωσίασε πολύ και χαράκτηκε ως εικόνα στην μνήμη μου.

.

Συχνά μιλάμε για βελτίωση του χαρακτήρα μας ή της συμπεριφοράς των παιδιών μας.

Και λέμε: «να μην κάνω αυτό, να αποφεύγω αυτή την συμπεριφορά»…

Και με τον ίδιο τρόπο μιλούμε και στα παιδιά: «Μη εκείνο- Όχι το άλλο …»

Σκεφτόμουν ότι ο θετικός αγώνας βοηθά περισσότερο.

Αν κατευθύνουμε τις δυνάμεις της ψυχής προς το καλό, αυτομάτως επικεντρωνόμαστε σ΄αυτό και εργαζόμαστε με περισσότερη διάθεση , με χαρά και δύναμη.

Δεν είναι πιο όμορφο να ποτίζουμε λουλούδια, παρά να ξεριζώνουμε αγκάθια;…

.

Αυτό είναι το κείμενο του αγίου Προφυρίου, που αναφέρθηκα στην αρχή:

«Τι  είναι  χριστιανικός  αγώνας;  Να, η  ψυχή  είναι  ένας  κήπος  χωρισμένος  σε  δύο  μέρη. Στον  μισό  φυτρώνουν  αγκάθια,  στον  άλλο  μισό  λουλούδια. Και  έχομε  μια  δεξαμενή  νερού (τις  δυνάμεις της  ψυχής ) με  δυο  βρύσες  και  δυο  αυλάκια. Η  μια  κατευθύνει  το  νερό  στα  αγκάθια  και  η  άλλη  στα  λουλούδια.

Κάθε  φορά  μόνο  μια  βρύση  μπορώ  να  ανοίξω…

Αφήνω  απότιστα  τα  αγκάθια  και  μαραίνονται,  ποτίζω  τα  λουλούδια  και  ανθίζουν «.

.

Ο άγιος  δεν  μιλούσε  για  μονομερή  δαιμονισμό  ή  αγγελισμό  της  ψυχής. Την  έβλεπε, όπως  πράγματι  είναι.

Αυτός ο  αγώνας  έχει  σαν  αποτέλεσμα  την  άνθιση  των  λουλουδιών  (αρετών)  και  ταυτόχρονα  τον  μαρασμό  των  αγκαθιών (παθών).

.

.

Και δεν έχουν μόνο οι μεγάλοι πάθη… ακόμα και τα παιδιά ταλαιπωρούνται από αυτά: έχουν εγωισμό, πείσμα, γκρίνια, πλεονεξία, έστω και σε μικρότερο βαθμό. Και με τα χρόνια, θα μαραθούν ή θα ρίξουν βαθιές ρίζες στην ψυχούλα τους;. Αντίστοιχα, θα ανθίσουν μέσα τους το καλό και οι αρετές;…

.

Αν στραφώ προς το καλό, αυτομάτως το κακό θα αρχίσει να ατονεί μέσα μου.

Και με τον ίδιο τρόπο, προτρέποντας και τα παιδιά μου στο καλό, αντί να τα αποτρέπω από το κακό, τα βοηθώ να προχωρούν μπροστά με χαρούμενη διάθεση, χωρίς πολλά κηρύγματα και απαγορεύσεις.

Εξάλλου, το παράδειγμά μου είναι το μεγαλύτερο μάθημα που τους δίνω… Και τα πολλά λόγια «χτυπούν» στα αυτιά και φέρνουν αντίδραση- ενώ η σωστή στάση μου δείχνει τον δρόμο και στα ίδια.

Κι όταν αδυνατώ να τα βοηθήσω, αςπαραδεχτώ την αδυναμία μου και να ζητήσω, με την προσευχή μου, την Θεία βοήθεια.

Πάντα με την χάρη του Θεού και τον φωτισμό Του…

.

με την αγάπη μου,

Αλεξία