Καλό Παράδεισο, αγαπημένη μου ψυχή…

.

λίγες σκέψεις από καρδιάς για την αγαπημένη μου θεία, που ταξίδεψε για τον Ουρανό…

.

Έφυγες και εσύ για το ταξίδι που όλοι κάποτε θα κάνουμε…

έφυγες και πόνεσε η ψυχή μας, δύσκολος ο αποχωρισμός

όσο κι αν ζούμε με την ελπίδα ότι θα ξανασυναντηθούμε… η προσωρινή απώλεια πονά

 .

Ξέρω όμως, αγαπημένη μου θεία, ότι δεν θέλεις να σε κλάψουμε

Η ψυχούλα σου ακόμα τριγυρίζει κοντά μας και επιθυμεί να μας βλέπει χαρούμενους

.

Μακάρι να καμαρώνεις πάντα για εμάς και τα παιδιά μας, όπως μας καμάρωνες , σαν δικά σου παιδιά

.

Δεν αξιώθηκες να αποκτήσεις δικά σου (βιολογικά) παιδιά, αλλά αγκάλιασες με την αγάπη σου πολλές ψυχούλες

Τέτοια μεγάλη καρδιά!…. χώρεσες μέσα σου, εκτός από τα συγγενικά, και τα παιδιά του χωριού

.

Τι αναμνήσεις… τι αξέχαστα καλοκαίρια περάσαμε στο χωριό κοντά σου!

Ατέλειωτες ώρες μας γυρνούσες στα βουνά, στα ποταμάκια, στα εξωκκλήσια, στην παιδική χαρά, όπου σου ζητούσαμε, χωρίς να μας χαλάς χατίρι

ακούραστη πάντα μας διηγιόσουν με τις ώρες ιστορίες, κρεμόμασταν από τα χείλη σου

παρότι λίγα γράμματα ήξερες, τα λόγια σου ήταν μετρημένα και φιλοσοφημένα, γεμάτα από την σοφία και την πείρα της ζωής

και πάντα μας γλύκαινες με τα σπιτικά γλυκά σου και με όσα μας αγόραζες- ποτέ δεν έλεγες «όχι» στα παγωτά που σου ζητούσαμε!

.

Ευλογημένο, γεμάτο αγάπη το σπιτικό σου, ήταν μια φιλόξενη , ζεστή γωνιά για εμάς.

.

Σου πρότειναν να υιοθετήσεις και εσύ ένα παιδάκι- τότε ήταν απλές οι διαδικασίες με συγγενικά πρόσωπα. Όμως δεν το θέλησες, όπως μου εκμυστηρεύτηκες, σου φαινόταν «δύσκολο»… «Αν ο Θεός θέλει, θα μας δώσει δικό μας παιδί, αλλιώς δεν πειράζει, θα μείνουμε οι δυο μας», έλεγες. Και λέγοντας «δύσκολο» διαισθάνομαι ότι η ευαίσθητη ψυχή σου δεν ήθελε να αποκόψει κάποιο μωράκι από την μητρική του αγκαλιά…

.

Ήσουν πάντα όμως πλαισιωμένη από παιδιά, που έλκυε κοντά σου η καλοσύνη σου- ακόμα και τα γειτονόπουλα περνούσαν για να πιουν «καφέ» και να κεραστούν από τα φιλόξενα χέρια σου

.

Τέλεια νοικοκυρά, έκφραση της αγάπης σου ήταν ακόμα και τα πανέμορφα λουλούδια που καλλιεργούσες, ο κήπος σου, οι γατούλες και τα ζώα που φρόντιζες… όλα γευόταν την ολόκαρδη φροντίδα σου

.

Σχεδόν πενήντα χρόνια έζησες με την πεθερά (γιαγιά μου) στο ίδιο σπίτι- και όμως ήταν τόσο αρμονική η συνύπαρξή σας!~ Θα θυμάμαι πάντα τα λόγια σου όταν έφυγε η γιαγιά: «Θα μου λείψει πολύ, κάναμε καλή παρέα, πίναμε πάντα μαζί τον καφέ μας …»

.

Καθώς περνούσαν τα χρόνια, παρότι ο καιρός βάραινε στην πλάτη σου, έμενες δραστήρια σαν κοπελίτσα.

Μόνο όταν σε βρήκε η δύσκολη αρρώστια, τότε μόνο έμεινες για λίγο στο κρεβάτι του πόνου… αλλά το κέφι σου και η διάθεσή σου για ζωή δεν χάθηκαν!

Και όταν σου είπε η μητέρα μου, εκεί στην κλινική «Θα σε πάρω να φύγουμε…» εσύ άρχισες να τραγουδάς το αγαπημένο τραγούδι… μεταδίδοντας κουράγιο στους γύρω σου που σε έβλεπαν να φεύγεις…

.

Ήξερες ότι θα φύγεις , χωρίς κάποιος να σε ενημερώσει για την αρρώστια σου… και το έλεγες… το δεχόσουν αγόγγυστα, ήρεμα, μεγαλόπρεπα… έλαβες τα Τίμια Δώρα ως προετοιμασία για το μεγάλο ταξίδι και έσβησες ήρεμα, χωρίς να ταλαιπωρηθείς ιδιαίτερα…

.

Νιώθουμε να μας παρηγορείς, το γλυκό σου πρόσωπο, το πάντα χαμογελαστό, δεν καταδέχεται μαυρίλες στην ψυχή μας. Το μωράκι που έρχεται, και εσύ θα βλέπεις από Ψηλά, είναι μια ελπίδα και μια επιβεβαίωση  ότι η ζωή συνεχίζεται και ότι η ζωή είναι Αλλού

.

ένα «πέρασμα» η επίγεια πορεία μας προς την Αιωνιότητα

Θα ξανανταμωθούμε… και το αντάμωμα αυτό θα είναι για Πάντα!

Καλό Παράδεισο, αγαπημένη μας!… να εύχεσαι για εμάς!

.

με όλη μου την αγάπη

Αλεξία

.

.

το κείμενο που είχα γράψει για τα παιδιά , όταν έφυγε από κοντά μας η γιαγιά- πεθερά μου…

Το μεγάλο ταξίδι της γιαγιάς…