Η Αφρικάνα μου…
.
Ένα ξύλινο αγαλματάκι διακοσμεί τον πάγκο της κουζίνας μου: η Αφρικάνα μου.
Αγορασμένο εδώ και έξι χρόνια, στις καλοκαιρινές μας διακοπές σε ένα από τα πανέμορφα νησιά μας… δεν έχει αλλάξει θέση.
Τόσα χρόνια παραμένει εκεί γιατί δέθηκα μαζί του…
.
Και μου διδάσκει πολλά!
.
Μια μάνα με το μωρό της δεμένο στην πλάτη
Στο κεφάλι της κουβαλά ένα βαρύ φορτίο- το δοχείο ίσως του νερού, γιατί στο σπίτι- καλύβα δεν υπάρχει ύδρευση.
.
Κι όμως…
Παρ΄ όλο το βάρος, στέκει στητή και ευθυτενής
Βαδίζει αποφασιστικά και δυναμικά προς το καθήκον.
.
Αν μπορούσα να διακρίνω και τη ματιά της, σίγουρα θα έβλεπα μια λάμψη στο βλέμμα της- τη λάμψη της ζωής.
Γιατί το καθήκον της, το «τάξιμό» της το εκπληρώνει αγόγγυστα.
Και βρίσκει την χαρά μέσα σε όλες τις ταλαιπωρίες της ζωής της- τραγουδά και χορεύει η Αφρικάνα και στην χαρά και στον πόνο…
.
Ακολουθώντας τους νόμους της φύσης και μη επεμβαίνοντας… γεννά, θηλάζει και ανατρέφει τα παιδιά της με φυσικό τρόπο.
Πόσο καλύτερα θα ήταν αν είχε και μερικά στοιχεία πολιτισμού στην ζωή της!… τόσα όμως που να μην της στερήσουν την φυσικότητα. Μακάρι να γνώριζε και τον Αληθινό Θεό!…
.
Μάνα Αφρικάνα, μου διδάσκεις πολλά!
Κρατώ από το παράδειγμά σου όσα με βοηθούν να βαδίζω και εγώ με το κεφάλι ψηλά στον δρόμο που έχω ταχθεί…
.
.
.
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 
Μπράβο βρε Αλεξία, πάρα πολύ όμορφο το άρθρο σου!!! Ένα απλό αγαλαμάτακι θα ήταν για πολλούς αλλά όταν είσαι μάνα και κυρία του σπιτιού, ερμηνεύεις διαφορετικά τα πάντα νιώθοντας το βαθύτερο νόημά τους!!!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Να είσαι καλά, Τούλα μου, χαίρομαι που σου άρεσε!
αναρωτιόμουν αν αξίζει να καταθέσω τις σκέψεις μου αυτές,αν θα γινόταν κατανοητές, αν θα άγγιζαν κι άλλους
πράγματι, ως μάνες δείχνουμε άλλη ευαισθησία…και σε αντικείμενα και σε ανθρώπους…
την αγάπη μου
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Υπέροχο Αλεξία μου!!!….μου άρεσε πάρα πολύ!!!!!!!
Και μου θυμίζει αυτό που λένε…
»Πως ο καθένας βλέπει αυτά που έχει στην καρδιά του».
Πόσο σημαντικό είναι αλήθεια να βλέπουμε με τα μάτια τις καρδιάς και
ακόμη και ένα αγαλματάκι να μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε!
Καλή συνέχεια λοιπόν…Κρατώ και εγώ το παράδειγμα της Αφρικάνα σου…
πολλά φιλιά!!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
να είσαι πάντα καλά! ❤
κάπου είχα διαβάσει ότι ένα καλό μήνυμα μπορούμε να το πάρουμε και από ένα χορταράκι, μια πέτρα…
πόσο μάλλον από μια άλλη μάνα, ακόμα και αν αυτή είναι ένα αγαλματάκι…
Τελικά εμείς οι μανούλες βλέπουμε με άλλα μάτια- και χαίρομαι πολύ που μπορούμε να επικοινωνούμε και να παίρνουμε κουράγιο η μια με την άλλη!
την αγάπη μου
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Είναι πολύ όμορφο.
Φιλάκια …
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Σε ευχαριστώ πολύ, Μαρία Έλενα!
την αγάπη μου
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Πολύ φοβάμαι ότι αν είχε «μπει» στη ζωή της ο πολιτισμός, η Αφρικάνα μάνα, θα έχανε τις απλές ομορφιές της ζωής,
Άσχετα αν δεν το γνωρίζει η ίδια, είναι πολύ κοντά στον Θεό, γιατί από αυτόν αντλεί τη δύναμη να αγωνίζεται..
Εξαιρετικό κείμενο Αλεξία μου!
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Μάλλον έτσι θα γινόταν , Μέλια μου….
όσο το σκέφτομαι, ίσως η Αφρικάνα μου να μού θυμίζει συνειρμικά την ζωή των δικών μας γιαγιάδων… πιο κοντά στην φύση και στον φυσικό τρόπο ζωής, πιο κοντά στον Θεό…
Να είσαι πάντα καλά, Μέλια μου!
Μου αρέσει!Μου αρέσει!
Με άγγιξες μιας και έχω ιδιαίτερη αδυναμία σε αυτά τα αγαλματίδια και έχω τρία στο σπίτι μου το ένα μάλιστα μεγάλο… Δεν είναι μόνο που έχω γεννηθεί στην Αφρική αλλά που έχω δει αυτούσιο αυτό το πείσμα και την αγέρωχη προσωπικότητα που τοσο όμορφα περιγράφεις…. Εμένα τα δυο δείχνουν την μάνα να θηλάζει και η πιο αγαπημένη μου είναι μια που διαγράφεται το σώμα της εντελώς γυμνό την στιγμή που σηκώνει το παιδάκι της ψηλά και το φιλάει..Και δεν υπάρχει τίποτα το προκλητικό στην εικόνα της… Υπάρχει μόνο η συναίσθηση πως αφότου το θήλασε (ακόμα και ως νήπιο- τι πιο φυσιολογικό;), ολοκληρώνει την πράξη αυτής της αγάπης με ένα φιλί… Φιλιά πολλά πολλά και να την έχεις πάντα εκεί την Αφρικάνα σου…
Μου αρέσει!Αρέσει σε 1 άτομο
Γιάννα μου, χαίρομαι που επιβεβαιώνεις τον αγέρωχο χαρακτήρα των Αφρικανών, αφού τους έζησες από κοντά.
Εγώ μόνο από ταινίες και διηγήματα, αλλά με εντυπωσίαζε πάντα αυτή η δύναμη και η φυσικότητα .
Τι όμορφα που περιγράφεις τα αγαλματάκια σου!
εννοείται ότι δεν υπάρχει τίποτα προκλητικό στον θηλασμό- στο μυαλό μας είναι όλα τα «κολλήματα»
και τα νήπια ακόμα που θηλάζουν, δεν κάνουν τίποτα το παράξενο
Δυστυχώς, έχουμε αλλάξει πολύ σαν κοινωνία τα τελευταία 50-60 χρόνια στο θέμα του θηλασμού, με αντίκτυπο στα παιδιά μας, στις επόμενες γενιές, γενικότερα…
Σε φιλώ, Γιάννα μου ❤
Μου αρέσει!Μου αρέσει!