«Η μητέρα μου είναι γλυκιά και τρυφερή και μ αγαπάει.
Θα θελε να χε σταματήσει ο χρόνος εκείνη τη στιγμή που μ έχει αντίκρυ της και με κοιτάζει.
Γνωρίζω εκείνη τη στιγμή καλά, μα δεν μπορώ ούτε μπορεί να τηνε σταματήσει.
Κι έτσι θα μείνει πάντα στη μνήμη μας, ευγενική και τρυφερή να καρτεράει μια δυο στιγμές που πέρασαν, μια δυο στιγμές που έζησα μοναδικά για εκείνη».
«μα πιο πολύ, η όψη της μητέρας μου,
όταν γυρνώ αργά το βράδυ και τη βρίσκω
μ ένα βιβλίο στο χέρι να προσμένει
βουβή, ξαγρυπνισμένη και χλομή».
Μάνος Χατζιδάκις….
το είδα σε σχόλιο της Μέλιας στο Αβέρωφ , κάτω από το κείμενο:
"Οικογένεια: μια γωνιά του Παραδείσου" 